Ακούγεται οξύμωρο να γίνεται λόγος για επέκταση των ορίων των οικισμών στο Ζαγόρι, τη στιγμή που οι άνθρωποι που ζουν σ’ αυτά λιγοστεύουν απελπιστικά. Ακούγεται οξύμωρο, αλλά είναι επιτακτική ανάγκη να γίνει λελογισμένη επέκτασή τους για πολλούς λόγους. Οι καιροί αλλάζουν και οι ανάγκες των ανθρώπων διαφοροποιούνται.
Πέρα από το ότι μπορεί με την όποια επέκταση να διευκολυνθούν οι ενοικούντες στην καθημερινότητά τους και στη φροντίδα των σπιτιών τους με τη δημιουργία πρόσβασης αυτοκινήτου και προστασίας των χωριών από πυρκαγιές, μπορεί να λειτουργήσει και σαν προϋπόθεση για την προσέλκυση άλλων ανθρώπων που θα μπορούν να χτίσουν το σπίτι τους ή να δημιουργήσουν μια επαγγελματική δραστηριότητα, εφόσον κάτι τέτοιο μέσα στο χωριό μπορεί να είναι πολύ δύσκολο ή και απαγορευτικό για πολλούς λόγους.
Εννοείται πως η όποια επέκταση δεν πρέπει να γίνει αβασάνιστα με ένα διάταγμα που να ορίζει την επέκταση εκατό ή χίλια μέτρα γύρω από όλα τα χωριά, αλλά με πρωτοβουλία του Δήμου Ζαγοριου όπου και όσο θα κριθεί λογικό και επιβεβλημένο.
Αν η προστασία των οικισμών είναι το πρωταρχικό μέλημα όλων των Ζαγορίσιων αλλά και της Πολιτείας, πολύ πιο επιτακτικό είναι και το να συνεχίσουν να ζουν ανθρώποι μέσα σ’ αυτούς. Τί χωριό μπορεί να λογαριάζεται ένας οικισμός που δεν θα ζει κανένας άνθρωπος μέσα σ’ αυτόν; «Ως ουδέν εστιν ούτε πύργος ούτε ναυς ερήμος ανδρών μη ξυνοικούντων έσω» Σοφοκλή Οιδίπους Τύραννος. (Δεν νοείται ούτε πύργος, ούτε καράβι χωρίς ανθρώπους να υπάρχουν μέσα σ’ αυτό)…