Οι ορεινοί οικισμοί της Ηπείρου, όπως η Αετορράχη / Λάζαινα Ιωαννίνων, βιώνουν δεκαετίες εγκατάλειψης, όχι από τους ανθρώπους τους, αλλά από την ίδια την Πολιτεία. Το κράτος που δεν στήριξε ποτέ ουσιαστικά την παραμονή ή την επιστροφή των κατοίκων, σήμερα έρχεται να τους αφανίσει οριστικά μέσα από τον πολεοδομικό σχεδιασμό.
Εκτάσεις που άλλοτε ήταν γεωργικές, καλλιεργήσιμες και συνδεδεμένες με τη ζωή των οικισμών, σήμερα χαρακτηρίζονται «δασικές» απλώς και μόνο γιατί το κράτος δεν φρόντισε να διατηρήσει ούτε την πρόσβαση σε αυτές. Τα παραδοσιακά μονοπάτια έχουν σβηστεί από το ανάγλυφο του τόπου, όχι από φυσικές δυνάμεις, αλλά από την παντελή αδιαφορία της διοίκησης.
Αντί για έναν σχεδιασμό που θα βοηθούσε την επαναφορά της ζωής, την επανάχρηση των κτισμάτων, την επιστροφή στην ύπαιθρο και την ανάπτυξη με σεβασμό στην τοπική ταυτότητα (π.χ. αγροτουρισμός, βιολογικές καλλιέργειες, εργαστήρια, φιλοξενία), προωθείται ο συρρικνωτικός σχεδιασμός:
• Περιορίζεται η δυνατότητα δόμησης ακόμα και σε προϋφιστάμενους οικισμούς.
• Δεν προβλέπεται η αποκατάσταση προσβάσεων ή μονοπατιών.
• Δεν ενθαρρύνεται η αξιοποίηση των υπαρχόντων κατοικιών και κτισμάτων.
Ζητούμε έναν σχεδιασμό που θα δίνει ζωή και όχι θανατική καταδίκη στους μικρούς, ιστορικούς μας οικισμούς. Δεν χρειάζεται να επινοήσουμε κάτι νέο — αρκεί να σεβαστούμε αυτό που υπήρχε και να του επιτρέψουμε να αναγεννηθεί.
Ευχαριστώ