ΤΠΣ ΔΗΜΟΥ ΑΜΟΡΓΟΥ

Και αν επείνασα και αν εδίψασα τη γη μου δε την πούλησα

Αντιδρούμε μαζικά στο ΤΠΣ Αμοργού που αμφισβητεί δικαιώματα ιδιοκτησίας μας εντος οικισμών, αλλά Το δικαίωμα πρώτοι το δίνουμε

- Οταν γίνονται αποχαρακτηρισμοί μεγάλων εκτάσεων που από βοσκοτόπια στα βουνά μετατρέπονται σε δασικά, διευκολύνοντας μελέτες αγροτικών δρόμων σε γη αμφισβητούμενης ιδιοκτησίας και δίνοντας την δυνατότητα για εγκατάσταση ανεμογεννητριών και φωτοβολταϊκών, χωρίς να αντιδρούμε.

- Οταν δεχόμαστε την καταστροφή από την δημοτική αρχή του ομορφότερου φυσικού λιμανιού των Κυκλάδων που αντί να βελτιωθεί επιχειρείται να μετατραπεί σε τεράστιο λιμάνι που να μπορεί να δέχεται μεγάλα και μικρά κρουαζιερόπλοια και φυσικά την εξυπηρέτηση των πούλμαν μεταφοράς επισκεπτών και όχι μόνο.

- Οταν δεχόμαστε ο περιφερειακός δρόμος των Καταπόλων να μην λαμβάνει υπόψη τις καταστροφικές συνέπειες στον παραδοσιακό οικισμό και τον αρχαιολογικό χώρο της Μινώας και δεν αντιδρούμε

- Οταν αποδεχόμαστε σε απάτητο βουνό να ανοίγονται δρόμοι από τις παρυφές ως την κορυφή χωρίς να αντιδρούμε

- Οταν αποδεχόμαστε το μεγάλο ρέμα της Αιγιάλης να μπαζώνεται για να γίνει δρόμος και δεν αντιδρούμε

- Οταν ιδιώτης αναστηλώνει την ξερολιθιά του χωραφιού του, που βρίσκεται στο όριο κεντρικού χαρακτηρισμένου μονοπατιού, ωστε να αποτραπεί η καταστροφή του και η μετατροπή σε δρόμο για εξυπηρέτηση «ανάπτυξης», δεχόμαστε να διώκεται η αρχαία ξερολιθιά και δεν αντιδρούμε

-Οταν αποδεχόμαστε προσωρινές αποχετεύσεις σε κοίτες χειμάρρων να μονιμοποιούνται και το καλοκαίρι να δημιουργείται μεγάλο πρόβλημα με υπερχείλιση και στάσιμα λύμματα και κανείς μας δεν ζητα για υγειονομικούς λόγους να γίνεται έλεγχος,

-Οταν εμείς οι κάτοικοι δεχόμαστε τον διαχωρισμό σε οικολόγους και «κανονικούς» δημιουργώντας διαχωρισμούς και διασπάσεις και δεν αντιδρούμε

- Αν αυτό που συμβαίνει τώρα με την αμφισβήτηση των ιδιοκτησιών,

δεν μας οδηγήσει να καταλάβουμε ότι πρέπει να είμαστε ενωμένοι για το κοινό μας συμφέρον, για το κοινό μας σπίτι και όλοι μαζί να παλέψουμε για ένα νησί μοναδικό για το οποίο οι πρόγονοί μας επείνασαν, εδίψασαν αλλά δεν πούλησαν ούτε το βιός τους ούτε τη συνείδησή τους, ίσως υπάρχει ελπίδα.

Μαρία Πλουμίδου