Κύριε Δεληκούρα,
Με σεβασμό στο έργο σας και στη μελέτη που εκπονήσατε για το Τοπικό Πολεοδομικό Σχέδιο της Σαλαμίνας (είμαστε βέβαιοι ότι το πράξατε καταβάλλοντας την καλύτερη δυνατή προσπάθεια, βάσει των δικών σας νοητικών δυνατοτήτων), αισθανόμαστε την ανάγκη να ζητήσουμε μία διευκρίνιση. Όχι για κάποιο τεχνικό ζήτημα – αυτά σας τα είπαν, φανταζόμαστε, οι αρμόδιοι μηχανικοί – αλλά για μια σειρά χαρακτηρισμών που, όπως φαίνεται, δεν απευθύνονται σε χάρτες, συντεταγμένες και ρυμοτομίες, αλλά… σε εμάς, τους κατοίκους αυτού του νησιού.
Διότι, όπως σημειώνετε στη μελέτη σας, εμείς εδώ στη Σαλαμίνα είμαστε (ή ήμασταν...) άνθρωποι «περιορισμένης αντίληψης», «δύσκαμπτοι», «αδρανείς», με «τάσεις απομονωτισμού» και «προβληματική στάση». Και τώρα, ξαφνικά, μιλάτε για μια κοινωνία που «γλυκαίνει». Ειλικρινά, δεν μπορούμε παρά να σας ρωτήσουμε:
Πότε γίναμε γλυκοί;
Πότε ακριβώς ξεκολλήσαμε από τη στασιμότητα, αποβάλαμε τη δυσκαμψία; Μήπως όταν αρχίσαμε να παρακολουθούμε και να παρεμβαίνουμε στο σχέδιο για το μέλλον μας;
Αν «γλυκαίνουμε» σημαίνει ότι συμμετέχουμε, νοιαζόμαστε, ασκούμε κριτική και απαιτούμε σοβαρότητα και σεβασμό, τότε θεωρήστε ότι αλλάζουμε!
Αλλάζουμε γιατί βαρεθήκαμε να μας υποτιμούν!!!
Γιατί αγαπάμε τον τόπο μας και δεν τον αφήνουμε στην τύχη του, ούτε σε γενικεύσεις που φλερτάρουν επικίνδυνα με την προσβολή.
Σας ευχαριστούμε, λοιπόν, γιατί – έστω και άθελά σας – μας θυμίσατε πόσο ανάγκη έχουμε να είμαστε εμείς οι πρωταγωνιστές στο αύριο αυτού του νησιού. Όχι αντικείμενα παρατήρησης ή σχολιασμού.
Και μια τελευταία, "φιλική" επισήμανση: το σχόλιό σας για την κοινωνική φυσιογνωμία της Σαλαμίνας χρειάζεται οπωσδήποτε αναθεώρηση. Όχι μόνο γιατί είναι ατυχές, αλλά γιατί απλώς δεν ισχύει.