ΤΠΣ ΔΗΜΟΥ ΚΕΑΣ

Μικρό νησί, μεγάλο διακύβευμα.

Μελετήσατε λοιπόν την Κέα, καταστρώσατε 3 σχέδια, επιλέξατε ένα, μας το παρουσιάσατε σε μία συνάντηση και μας δώσατε 5 ημέρες να σχολιάσουμε.
Με ένα κτηματολόγιο-έμβρυο, καμία καταγραφή των δρόμων και ελλειμματική γνώση του νησιού. Με το κράτος να στερεί τη δυνατότητα αποφάσεων από το Δήμο, ενώ αυτός σαφώς έχει καλύτερη γνώση των ιδιαιτεροτήτων κ των αναγκών. Το κράτος ας ορίσει το πλαίσιο που θα προστατεύσει το περιβάλλον και το δημόσιο συμφέρον κι ας αφήσει τον (κάθε) Δήμο να κινηθεί μέσα σε αυτό. (Μην ξεχνάμε, ζούμε στο κράτος που διορθώνεις το αυθαίρετο πληρώνοντας την νομιμοποίησή του!)
Ανάλογα και το δικό σας ΤΠΣ, ισχυρίζεται ότι θα προστατέψει το νησί, οδηγώντας το σε ήπια τουριστική ανάπτυξη. Συγγνώμη, αλλά όταν ο ειδικός κάνει τέτοια σχέδια, ο ντόπιος γελά. Ή κλαίει κ οδύρεται.
Πισίνες, ανεμογεννήτριες, μεγάλες μονάδες θα ήταν κόκκινες γραμμές, μη διαπραγματεύσιμες στη συζήτηση που θα έπρεπε να έχει γίνει, ως μέρος της μελέτης, πριν καταλήξετε σε όποια πρόταση.
Μία συζήτηση που θα σας διαφώτιζε για την ταυτότητα του νησιού και τη ζωή μας σε αυτό.
Ποιες υποδομές ευσταθούν όταν ένας τόπος έχει 2.500 κατοίκους το χειμώνα και 25.000 τον Αύγουστο. Ποιες οι ιδιαιτερότητες και τα προβλήματα. Πόσα αυτονόητα έχουν πάει περίπατο, όπως η περίθαλψη; Υπάρχει πράγματι απόθεμα νερού;
Ποιες απρόβλεπτες αλλαγές επιφέρει μία εκτός κλίμακας επένδυση: ξαφνικά, μόνιμοι κάτοικοι, εκπαιδευτικοί κ γιατροί, δεν μπορούσαν να βρουν στέγη, καθώς όλοι όσοι ήρθαν για να εργαστούν, κάπου έπρεπε να μείνουν. Χάθηκε επίσης η επιλογή οικονομικών καταλυμάτων για τους θερινούς επισκέπτες και κυρίως τη μέση ελληνική οικογένεια, που δεν θα καθίσει στην πισίνα της απομακρυσμένης βίλας με την υπέροχη θέα, μην αφήνοντας στο νησί πολλά και ούτε παίρνοντας την εμπειρία που θα μπορούσε. Ήδη έχει αναφερθεί στα σχόλια η αδιανόητη κατασπατάληση νερού για πισίνες δίπλα στη θάλασσα, τα ελικόπτερα και άλλα προβλήματα. Δεν θα επεκταθώ κι ελπίζω να μην επεκταθεί κι εκείνο. Να μείνει One&Only.
Όταν λοιπόν, εσείς λέτε 50-100 κλίνες, έχετε πραγματικά μετρήσει πως αυτό μεταφράζεται σε έκταση γης, αλλοίωση τοπίου, οικοδομικά υλικά κ συνεργεία, δρόμους, πάρκινγκ, κλιματιστικά, θερμοσίφωνες, ρεύμα, ίντερνετ, έξτρα καταλύματα για το προσωπικό, υδάτινους πόρους κτλ; Αν ισχύει, όπως είπατε ότι μικρότερες ξενοδοχειακές μονάδες κρίνονται από τους επενδυτές ως μη βιώσιμες με οικονομικούς όρους, ας γίνουν αλλού. Αυτό το μέγεθος δεν χωράει εδώ, θα εξοντώσουν το νησί. Πώς, δεκαετίες τώρα, επιβιώνουν μικρές μονάδες; Δεν εισάγονται στο χρηματιστήριο, αλλά συντηρούν αξιοπρεπώς οικογένειες.
Το στοίχημα είναι να μάθουμε από τα λάθη τα δικά μας και των άλλων τουριστικών τόπων και να κρατήσουμε από το παρελθόν ότι αξίζει, και κυρίως την κλίμακα κ τον χαρακτήρα (Κέα, όχι ΙΚΕΑ), όπως γίνεται σε ένα βαθμό ήδη: ο επισκέπτης πχ να μείνει σε μία καλώς ανακαινισμένη καθοικιά στην εξοχή ή σε ένα παραδοσιακό σπίτι της Χώρας, που θα εξυπηρετηθεί από έναν άνθρωπο ντόπιο (είτε από καταγωγή, είτε από επιλογή). Αν η όλη εμπειρία του επισκέπτη είναι αυθεντική, τοπική, θα επιστρέψει.
Κι έχουμε πολλούς ανθρώπους κ ομάδες πάνω στο νησί που το γνωρίζουν κ το εκτιμούν και ο καθένας, παρά τις κρατικές τρικλοποδιές, συμβάλλει προσφέροντας προϊόντα κ υπηρεσίες αξιόλογες. Αυτό μπορεί να χτίσει ένα μέλλον σταθερό κ στα μέτρα του νησιού. Σαν την κάπαρη, που δεν μπορείτε εσείς, εμείς ή το κράτος να αποφασίσουμε που θα φυτρώσει, η Τζια είναι αυτό που είναι. Κανείς μας δεν θα μπορούσε να την πλάσει από το μηδέν, μπορούμε μόνο να προσπαθήσουμε να διατηρήσουμε ότι αξίζει και οι επεμβάσεις να είναι αναστρέψιμες, να μην την χαλάσουμε.
Η ανάπτυξη δεν θα έρθει αν έχουμε ακόμη περισσότερους επισκέπτες τον Αύγουστο, που στενάζουν δομές, υποδομές, επισκέπτες και εργαζόμενοι. Η ανάπτυξη θα έρθει αν καταφέρουμε εμείς που ζούμε εδώ να έλξουμε και ικανοποιήσουμε επισκέπτες για μεγαλύτερο διάστημα του έτους, βασιζόμενοι στην αυθεντική, λιτή ταυτότητα του ΜΙΚΡΟΥ νησιού μας. Αν μας το επιτρέψετε. Αν σταματήσουν οι παρεμβάσεις ή οι παραλείψεις του κράτους να είναι ισοπεδωτικοί παράγοντες δυσκολίας. Αν συνειδητοποιήσουμε ότι η αρτιότητα κάθε οικοπέδου και η βιωσιμότητα κάθε επιχείρησης εξαρτώνται πρωτίστως από την αρτιότητα και την βιωσιμότητα του τόπου. Ξέρετε, όλα αυτά που γράφουμε στις εκθέσεις: η φύση, οι πόροι, οι άνθρωποι, η ιστορική κ πολιτιστική κληρονομιά, η παράδοση, που συνήθως εκτιμούμε μόνο ως απολεσθέντα.