Ως εμπλεκόμενος επαγγελματικά στον χώρο των κατασκευών, ανακαινίσεων και αναπαλαιώσεων ιδιωτικών και δημοσίων έργων, διαπιστώνω εδώ και καιρό την τάση όλο και περισσότερων ανθρώπων που είτε κτίζουν νέες κατοικίες, είτε αναπαλαιώνουν/ανακαινίζουν υφιστάμενα κτίρια, να επιθυμούν την εγκατάσταση μικρών Φ/Β συστημάτων για την παραγωγή, έστω και μέρους, της ηλεκτρικής ενέργειας που καταναλώνουν.
Αυτό συμβαίνει τόσο λόγω των οικολογικών ευαισθησιών που έχει ο καθένας, αποσκοπώντας στην εξοικονόμηση φυσικών πόρων, αλλά και για τα μακροπρόθεσμα οικονομικά οφέλη που προκύπτουν από μία τέτοια επένδυση.
Το ισχύον νομικό πλαίσιο και τα κριτήρια βάσει των οποίων επιτρέπεται η υπό όρους εγκατάσταση τέτοιων συστημάτων, αποκλείουν σχεδόν εν τω συνόλω τις κατοικίες που βρίσκονται στις οικιστικές και παραθαλάσσιες περιοχές.
Όμως, με την εξέλιξη της τεχνολογίας και την όλο αυξανόμενη ζήτηση ενέργειας (βλ. αντλίες θερμότητας, ηλεκτρικά αυτοκίνητα, κ.α.) η εγκατάσταση μικρών Φ/Β συστημάτων στις ιδιοκτησίες, κρίνω πως επιβαρύνει σε πολύ μικρότερο βαθμό το ευρύτερο σύνολο του περιβάλλοντος σε σχέση με την οπτική - και όχι μόνο - όχληση που θα επέφερε η εγκατάσταση μεγαλύτερων Φ/Β ή αιολικών πάρκων.
Επιπροσθέτως, κρίνω πως η εγκατάσταση Φ/Β συστημάτων τόσο σε βιοτεχνικά/βιομηχανικά κτίρια, αλλά κυρίως στα δημόσια κτίρια όπως τα σχολεία, τα δημοτικά καταστήματα, τα Κέντρα Υγείας, κ.α. όπου οι απαιτήσεις σε ηλεκτρική ενέργειας είναι αυξημένες θα έπρεπε όχι μόνο να επιτρέπεται, αλλά να θεωρείται επιβεβλημένη.
Κλείνοντας, πιστεύω πως μια επικαιροποίηση του ΠΔ του Πηλίου θα ήταν επιβεβλημένη, ειδικά επί της ευκαιρίας της εκπόνησης των ΤΠΣ, καθώς οι εποχές και οι ανάγκες των ανθρώπων αλλάζουν συν τω χρόνω.