Στις ζώνες εξόρυξης έχουν αποτυπωθεί αποκλειστικά και μόνο οι υφιστάμενες εκμεταλλεύσεις, χωρίς να προβλέπεται μία ζώνη εξόρυξης γενικότερα. Εύλογα γεννούνται τα ερωτήματα αν θα επιτραπούν νέες εκμεταλλεύσεις και φυσικά πως προσδιορίζεται μία εκμετάλλευση ως νέα. Για να γίνει αυτό αντιληπτό και ξεκάθαρο θα πρέπει να γίνει καταννοητό ότι η αδειοδοτική διαδικασία γενικότερα είναι χρονοβόρα και αρκετά κοστοβόρα και μπορεί να φτάσει έως και τα 6 έτη αν συμπεριλάβουμε και την υποχρεωτική ερευνητική διαδικασία. Συνεπώς μία νέα εκμετάλλευση μπορεί να θεωρηθεί και μια διαδικασία που ξεκίνησε 3 χρόνια πριν και έχει επιβαρύνει τον ενδιαφερόμενο ήδη με αξιόλογο κόστος που αφορά μελετητές και διάφορα άλλα. Τι θα γίνει λοιπόν σε ανάλογες περιπτώσεις? Υπάρχει πρόβλεψη?
Ένας άλλος παράγοντας αφορά τις ήδη υφιστάμενες καταγεγραμμένες εκμεταλλεύσεις. Υπάρχει πρόβλεψη για μία πιθανή επέκταση του χώρου που ήδη λειτουργεί? Η επέκταση μπορεί να χρειαστεί είτε σαν χώρος αποκομιδής αδρανών είτε γιατί στην πορεία υπήρξε ενδιαφέρον και ο χώρος θεωρείται ανεπαρκής. Τι γίνεται σε αυτή την περίπτωση εφόσον δεν ορίζονται ζώνες?
Τέλος, η επεξεργασία είτε πέτρας είτε μαρμάρου είναι βιομηχανική διαδικασία μεσαίας (στην πιο ευνοϊκή περίπτωση) όχλησης που επίσης δεν προβλέπεται πουθενά.