ΤΠΣ ΔΗΜΟΥ ΛΑΡΙΣΑΙΩΝ

20 Χρόνια Κυνήγι, Αγώνας και Ταλαιπωρία στην Τερψιθέα

Είναι σχεδόν 20 χρόνια τώρα που εμείς, οι μικροϊδιοκτήτες της Τερψιθέας, παλεύουμε να δικαιωθούμε. Πάνω από 7.000 μέρες κυνήγι, τηλεφωνήματα, ραντεβού, υπογραφές, νομικές διαβουλεύσεις και αγωνία. Χρόνια που πηγαινοερχόμαστε από γραφείο σε γραφείο, με ελπίδα κάθε φορά να ακούσουμε «επιτέλους, υπάρχει λύση».Για πόσο ακόμα θα ζούμε στο έλεος μιας γραφειοκρατίας που μας κατεβάζει, μας περιορίζει και μας πνίγει; Πόσο καιρό θα πρέπει να περιμένουμε εμείς, οι απλοί άνθρωποι, να βρούμε λύση, να δούμε την αδικία να διορθώνεται, να σταματήσουν οι αναβολές και οι κωλυσιεργίες;Το κράτος αντί να είναι το στήριγμα, έγινε ο μεγαλύτερος εχθρός μας. Χάσαμε χρόνια, χρήματα και ευκαιρίες που δεν πρόκειται να μας επιστραφούν. Κι όλα αυτά γιατί δεν αναγνωρίζουν δρόμους που χρησιμοποιούμε κάθε μέρα, δεν δίνουν στους κατοίκους το δικαίωμα να χτίσουν, να ζήσουν και να αναπτυχθούν όπως κάθε νομοταγής πολίτης.

2025 και ακόμη παλεύουμε με τα ίδια προβλήματα, με τις ίδιες γραφειοκρατικές αγκυλώσεις που γέννησαν αυτοί που έπρεπε να μας προστατεύουν. Αν όχι τώρα, πότε; Πότε θα βρουν μπροστά τους οι επόμενες γενιές αυτό που τους αξίζει; Πότε θα σταματήσει αυτή η αδιαφορία που τρώει τα σωθικά της Τερψιθέας; Το μέλλον δεν περιμένει. Τα παιδιά μας μεγαλώνουν σε έναν τόπο που τους λένε «όχι», που τους κλείνουν την πόρτα μπροστά στα μάτια. Είναι ώρα το κράτος να σταθεί επιτέλους στο ύψος των περιστάσεων. Να σταματήσει να κρύβεται πίσω από νόμους, αποφάσεις και δικαιολογίες.
Ας αναλογιστούν όλοι, δημόσιοι φορείς και πολιτικοί, ότι η υπομονή μας δεν είναι άπειρη.

Από το 2005 κι έπειτα αγοράσαμε τα οικόπεδα μας με την πίστη ότι τα δικαιώματά μας είναι σίγουρα. Οι τοπογράφοι, οι συμβολαιογράφοι, οι δημόσιοι υπάλληλοι, όλοι μας διαβεβαίωναν πως οι δρόμοι γύρω από τα οικόπεδα είναι νόμιμοι, προϋφιστάμενοι του 1985. Εμείς βάλαμε μέσα ό,τι είχαμε — τις οικονομίες μιας ζωής... Όμως, όπως αποδείχτηκε, όλα αυτά ήταν ψέματα. Οι βεβαιώσεις που στηρίξαμε την αγορά μας ήταν πλαστές. Οι δρόμοι αυτοί, ασφαλτοστρωμένοι, με δίκτυα ύδρευσης, αποχέτευσης και ηλεκτροδότησης ΔΕΝ αναγνωρίζονται από την πολεοδομία. Κι έτσι, από το 2008 και μετά, οι οικοδομικές άδειες σταμάτησαν να εκδίδονται. Τα οικόπεδα μας έμειναν παγιδευμένα σε μια τεράστια γραφειοκρατική παγίδα, χωρίς κανένα νόμιμο δικαίωμα δόμησης.

Και μέσα σε όλη αυτή την αδικία, εμείς συνεχίζουμε να πληρώνουμε ΕΝΦΙΑ — δηλαδή φόρο για κάτι που δεν μπορούμε καν να χρησιμοποιήσουμε! Μας έχουν κάνει σκλάβους μιας γραφειοκρατίας που δεν βρίσκει λύση, παρότι το πρόβλημα είναι γνωστό εδώ και δεκαετίες. Νόμοι ψήφισαν, τροπολογίες υποσχέθηκαν, αλλά στην πράξη τίποτα δεν άλλαξε.

Ο Δήμος Λάρισας, με ευθύνη που δεν μπορεί να αρνηθεί, ανέλαβε τους δρόμους χωρίς νόμιμες παραχωρήσεις — αλλά αρνείται να αναλάβει και τις συνέπειες αυτής της παράλειψης. Οι αρμόδιες υπηρεσίες του Υπουργείου Περιβάλλοντος μας λένε πως η αρμοδιότητα δεν είναι δική τους, και το μόνο που μένει είναι η ολοκλήρωση της πολεοδόμησης που αναβάλλεται συνεχώς.

Αυτοί οι δρόμοι υπάρχουν, ζουν και συντηρούνται καθημερινά — όχι ως σχέδιο σε χαρτί, αλλά στην πράξη. Οι δρόμοι μας είναι ασφαλτοστρωμένοι, φαρδιοί, με φως και νερό. Οι γειτονιές μας λειτουργούν σαν κανονικοί οικισμοί. Κι όμως, τα χαρτιά λένε άλλα. Είναι ντροπή για την πολιτεία και για όλους όσους εμπλέκονται ότι, μετά από τόσα χρόνια, το δικαίωμά μας να χτίσουμε και να ζήσουμε αξιοπρεπώς παραμένει αναγκαστικά «παγωμένο».

Δεν ζητάμε προνόμια. Ζητάμε μόνο το αυτονόητο: να εφαρμοστεί ο νόμος και να αναγνωριστεί η πραγματικότητα. Να γίνουν σεβαστά τα δικαιώματά μας, να δοθεί λύση και να αποκατασταθεί η δικαιοσύνη για 500 οικογένειες που έχουν εγκλωβιστεί σε ένα ατέλειωτο γραφειοκρατικό λαβύρινθο. Αυτή η κατάσταση δεν μπορεί να συνεχιστεί άλλο το 2025. Αν όχι τώρα, πότε θα βρουν τα παιδιά μας μπροστά τους αυτή την αδικία; Πότε θα σταματήσει αυτή η χώρα να γυρίζει πίσω και να αδιαφορεί για τους πολίτες της; Η πρόοδος δεν έρχεται με ανέσεις ή με υποσχέσεις στα χαρτιά, αλλά με αποφασιστικότητα και δράση εκ μερους της πολιτειας.