Ο Δήμος αποτελεί ιστορική περιοχή με αναφορές  από τον Ηρόδοτο και τον Παυσανία μέχρι την πρωτοχριστιανική εποχή και την περίοδο της τουρκοκρατίας. Στα τέλη του 19ου αιώνα έγινε το σημαντικότερο παραθεριστικό κέντρο της Αθήνας και το 1883 αποτέλεσε σταθμό του πρώτου μεταφορικού μέσου της πρωτεύουσας που συνδέει το Π. Φάληρο με την Αθήνα. Στις αρχές του 20ου αιώνα και μέχρι τη δεκαετία του 1930 εκτός από παραθεριστική περιοχή λειτουργεί ως πόλος έλξης εύπορων οικογενειών που χτίζουν μόνιμες κατοικίες κοντά στη θάλασσα. Μετά τον πόλεμο και ειδικά τις δεκαετίες ‘60 και ‘70 ακολουθεί ραγδαία οικιστική ανάπτυξη που αλλοίωσε τον προηγούμενο χαρακτήρα της περιοχής και μετέβαλε ριζικά τη σχέση και την επαφή με το θαλάσσιο μέτωπο.

Σήμερα στην περιοχή του Δήμου υπάρχουν θύλακες κηρυγμένων διατηρητέων κτιρίων και σύνολα κτιρίων με αρχιτεκτονικό ενδιαφέρον. Κάποιοι από αυτούς αποτυπώνονται στο ΦΕΚ  865/Δ/14-10-1997 «Χαρακτηρισμός ως διατηρητέων τριάντα έξι (36) κτιρίων και του περιβάλλοντος αυτών χώρου που βρίσκονται εντός του ρυμοτομικού σχεδίου δήμου Παλαιού Φαλήρου (Ν. Αττικής) και καθορισμός ειδικών όρων και περιορισμός δόμησης αυτών» και συνιστούν σημαντικό στοιχείο της ιστορίας και  αρχιτεκτονικής κληρονομιάς του Δήμου.